giving in.

hello mga friends!

dahil nagpapanic na ako at tila yata walang humpay ang pagsalanta ng katamaran at katigangan ng utak ko para makapagsulat dito ulit, ay ninais kong maging isang conformist at makigaya na din sa kung ano ang trending ngayon: ang 50 things about me shietz. normally, busy akong tao at ayokong aksayahin ang pawis, oras, at panahon ko para magsulat ng kung anu-anung mga random shitness about me -- kasi sa totoo lang, feeling ko naman, ay walang magbabasa.

char lang!

para lang basahin nyo to lahat, at maapreciate nyo din ang effort ko. mahirap din kayang magsulat ng singkwentang bagay na pumapatungkol sayo. kaya dahil dito, ay gagawin kong installment basis ang random things na meme ko. parang pahulugan lang sa mamang bombay na nagpapautang. hihihi.

here goes (excited much?!):

1, pangatlo akong anak sa anim na magkakapatid. limang lalake, isang babae. madalas akong hindi napagkakamalang kapatid ng mga kapatid ko, kasi dambuhala sila sa laki. JOOKE. sana wala pa sa kanila ang nakapagbasa ng blog ko. hihihi. actually, totoo. sabi nila ako daw ang pinakaiba ang itsura, at ahem, pinakagoodlooking. JOOOKE ulit. hihihi. sarap ng may blog!

2, political science ang kurso ko sa college. pero umabot ako ng walong taon sa kakaaral. kasi palipat-lipat ako ng school, tamad ang mga guro ko, at lasenggo ang unang unibersidad na pinasukan ko. ayknowrayt.

3, accountants ang magulang ko. educators din sila pareho. kakaretire lang ng nanay ko from being a college dean, pero nagtuturo pa din siya. si erpat naman ay nagmomoonlight bilang isang guro, pero isang self-made businessman na siya ngayon. pressure pressure!

4, isang beses ko lang naranasan lumayas sa bahay. kasagsagan ito ng aking beer days noong 2008, napuno ang tatay ko at sinabihan ako na walang values. binigyan nya ako ng taning (one week from the written and verbal warning), at ng dahil dun ay napadpad ako sa cebu ng mag-isa ko. walang pera, walang bahay na matutuluyan, at walang direksyon ang buhay. ayokong ayoko na maulit yun.

5, mahilig akong kumanta. as in, pramis. sa selpown ko dati, meron akong 3-part message na nakasave sa drafts. kanta lahat. pati yung song number, andun din. at yung lebel ng kaadikan ko ay yung tipong nagbibidyoke kami ng alas dyes ng gabi, tapos aalis ng alas dose ng tanghali the next day. ganung kaadik. as a matter of fact, kinarir ko ang hidden talent ko na yan, dahil sa number

6, sumali ako dati sa isang reality singing tv show sa gma. pakapalan na ng mukha ito! pero di-nare kasi ako ng mga blockmates ko. in the fair, positive naman ang outcome. may talento naman din daw ako, at maaaring ipackage as a matinee idol. naging happy ako for one slight second. ngunit, subalit, datapwat, tinigil ko na ang pag-iilusyon ko ng may kapaan at dakmaan nang naganap. hindi kinaya ng catholic upbringing ko ang mga ganyang mga immoral practices.

7, mahilig akong magsulat. (sabay-sabay: DUH). pero alam kong hindi ako writer -- i just happen to know how to write. may malaking distinction ang dalawa for me. so far, may mga achievements din naman ako sa pagsusulat. katulad ng pagkapublish sa youngblood ng inquirer, pagiging writer para sa isang documentary na ipinalabas sa lakbay tv, at pagsusulat para sa local na dyaryo dito sa aming maleet na probensya.

8, ay oo nga pala, pumasa ako ng upcat. nag diliman ako ng apat na taon, pero dahil sa likas na mentally-challenged (parang abnormal lang) talaga ako sa math, ay hindi ko tinapos doon ang college degree ko. parang timang lang, kasi anim na subjects na lang ang naiwan ko dun. math 17, apat na econ, math 100, tapos thesis. hindi sana ako lilipat ng school, kaso umiyak ang nanay ko. kaya with a heavy heart, i had to leave oble and transfer to silliman.

9, ako pala ay isang manic depressive. hihihi. nakuha ko ang sakit na to sa peyups. kahit na mas madalas ang aking mga depressive episodes, ay feeling ng madaming tao na isa akong malaking manic machine. hindi din. dinadaan ko nalang ang pag emote ko sa pagsusulat. nakakapagod kasing maghanap ng emo din these days eh.

10, nung nasa college pa pala ako, mahilig din akong makiepal sa mga debate debate shitz na yan. as a matter of fack, nagrepresent ako ng school ko ng ilang beses sa anc, at sa tulong ni lord (at isang milyong text votes pram da parentals) ay nanalo naman akong texter's choice sa quarterfinals. (katabi ko pala si phem baranda nun sa dressing room. mukha naman siyang down-to-earth. at si karen davila, naki-CR pa sa room namin. IKR.)

11, escapist akong tao. at ang madalas na mode of escapism na ginagamit ko ay ang, tan tararan taran, alak! lahat yata ng klase ng alak ay kaya kong tunggain. red horse, tanduay rhum, san mig light, pale pilsen, gps, tanduay ice, kahit tuba. alam nyo ba yun? yung inuming ilang weeks before ang fermentation bago siya maging vinegar? yesssh yun! at pag lasing naman ako,

12, madalas akong nawawala sa aking sarili. pinakaworse ko yatang nagawa ay natulog sa quezon circle isang gabi. gawa ng matinding kalasingan at pagkapunyeta ng atm ng bpi, ay nagawa kong maging isang homeless being for one night. pagkagising ko the next day, buo pa naman ang pagkatao ko at kumpleto pa naman ang 16 pesos ko na hindi kasyang pamasahe papuntang shaw boulevard.

13, nung bata daw ako, sabi ko sa nanay ko na gusto kong maging pari. nung tinanong nya ako kung bakit, sabi ko daw, dahil madaming pera ang pari. hindi lang pera, kasi meron ding sardinas, wine, at kung anu-ano pang shit. pero nung nakita ko daw na kalbo ang parish priest namin that time, nag back pedal daw ako, kasi ayokong maging kalbo katulad nya.

14, nung bata din ako, akala ko lahat ng magkakapareho ng trabaho ay magkakaibigan. kaya gusto kong maging traysikel driver. sa isip isip ko, parang ang saya lang ng christmas party kasi ang dami dami nilang magkakaofficemates. ang saya saya siguro ng kris kringle at exchange gift nila.

15, epal ako nung elementary hanggang hayskul. president ako from grade one hanggang sa fourth year hayskul. student body president din ako ng elementary at hayskul. isang beses lang akong naimpeach, sa first year hayskul ito. kasi yung letcheng kaklase ko, nagprotesta. hindi daw ako magiting na cleaner, at madumi ang ilalim ng chair ko. nagtawag ng vote of no confidence si pota, at nanaig ang mutiny. friendship over.

16, sobra, as in sobra, as in sobrang adik ako sa series na f.r.i.e.n.d.s. to the point na kumpleto yung computer ko dati ng lahat ng episodes nila. pati na rin mga interviews. memorise ko actually lahat ng episodes (dati itu), at mga linya nilang lahat. pag kasama ko ang mga kaibigan ko habang nanunuod kami nyan (at nidedeliver ko ang lines before pa man sinasabi ang mga ito), ang sama sama ng tingin nila sa akin. judgmental much kasi sila.

17, mahilig akong manuod ng mga magagandang pelikula. ayoko ng mga commercialized hollywood shitzus. paborito kong mga pelikula ay ang hero, malena, crouching tiger, at madaming madami pang iba. paborito ko si zhang yimou sa international, at si lino brocka naman sa lokal.

18, minsan na akong napasama sa raid dati sa shaw boulevard. as usual, naghahanap ako ng porno, and i was taking my time while doing it. parang nangshashaping lang ng kamatis at okra. nagulat nalang ako at may komosyon. nandun na pala ang mga reporters, mga pulis, at ang ahensyang responsable sa pagcoconfiscate sa mga piratang goods na yan. sumama ako sa mga madlang people at sa stampede na naganap.

19, madalas akong napagkakamalang bumbay. isang beses nga, may isang ale na kinausap ako ng hindi ko maintindihan kung alien speak ba, o na 'victim' ako nuon. oo, yung ripoff ng punkd na si carlos agassi ang host. as it turns out, sri lankan national pala si ate, at akala nya ay magkalahi kami. amsureh.

20, ngayong taong ito ay papasok ako sa pag-aabugasiya. sana makayanan ko to. at ng lustay na lustay na katawang lupa ko.

21, kung hindi ako nagpursue ng law, sana ay isa na akong ef ei ngayon. alam kong (relatively ay) mababaw na trabaho, pero malaki ang sahod at madaming opportunities for travelling. unang try ko sa pal, natanggap naman ako. kaso hindi pumayag nanay ko kasi hindi pa ako graduate non. pangalawang try ko, sa emirates naman. naging masaklap dahil ako nalang ang last man standing sa mga lalake, pero nag freeze hire din sila after ng final interview namen. at pangatlong application ko, natanggap na ako sa qatar air, kaso meron akong congenital heart problem na kung sa tagalog ay tinatawag na letche, otherwise known as malas. bagsak sa medicals. kaya balik ulit sa number 11. joke!

22, meron akong random social anxiety attacks. di ko alam kung bakit, pero bigla nalang akong nagpapanic during certain situations.

23, ay nakalimutan ko pala. nung final interview ko sa qatar, hindi naniwala ang recruiter na pinoy ako. naglipana daw kasi sa qatar ang mga ka lahi ko. magiting ko naman siyang sinagot na: 'proudly conceptualized, born, and bred po ako sa lower camanjac, dumaguete city, negros oriental.' proud negrense itu!

24, i hope to snap out of this writing drought soon, kasi nakakafrustrate ang hindi pagsusulat dito. madami naman akong kwento. pero nagpapanic ako everytime i attempt to write. hindi naman ako adik. five times a week lang naman akong lasing. i dunno what's wrong. char.

25, insomniac ako. kaya ako nagsusulat ngayon, ay dahil hindi pa ako dinadalaw ng antok. nagawa ko na lahat para antukin, all to no avail. lahat, as in lahat na. nakaubos na nga ako ng isang karton ng fresh milk, pero wafas pa din. suggestions, anyone?

yan muna ang kaya ng powers ko. sana matapos ko itong meme na to soon. nakakapikon kasi ang katamaran at ang kawalan ng gana na magsulat. universe, i need your awesomeness right now, es ow es!

usapang lasheng.

ganito ang nangyayari pag merong sensitive issue at hand at nagkaroon ng sandamkak na alak in the table.

unang round. (one grande of red horse)

cast of characters: ako at si jonah, ang aking karamay sa pagsasamba sa alak.

jonah: alam mo ba, merong nagsuicide na estudyante nung isang araw sa dorm? iskeyri!

clyde: bakit daw?

jonah: madaming anggulo e -- may love, school, at pwede ding gender problems. basta, igalang nalang natin ang namatay. kawawa naman ang pamilya.

clyde: sinabi mo pa. oo nga, tumungga nalang tayo.

round two. (dalawang red horse grande na ang naitutumba)

cast of characters: ako, jonah, at ang magiting na si alexa, yung minsang nakitulog sa bahay namin.

alexa: putang ina, kaaga-aga umiinom na kayo! alas dyis pa lang ng umaga, wala ba kayong respeto sa araw?

clyde: shaaaaadap. inom ka na, bilis! habang may kaperahan pa tayo.

jonah: oo nga, shaaaadaaaaap.

alexa: okay fine. (lagok) alam nyo ba may nagpakamatay daw na estudyante nung isang araw, iskeyri ha!

clyde: oo nga eh, kanina pa namin pinag uusapan yan. kawawa naman yung pamilya nung babae.

alexa: sabi nung trike driver na sinakyan ko kanina, uminom daw ng white flower si girl, kasi may bukas na bote ng white flower sa harapan nya.

jonah: baka naman nagka muscle pains at cramps lang siya bago nangyari ang suicide event?

alexa: pakyu, hindi nuh! ubos daw lahat ng contents nung bote, as in sagad ang pagkaubos.

clyde: pero diba ang liit naman ng bote ng white flower? malamang sa malamang eh isang karton ang dapat mong ubusin para makafeel ka ng justice sa white flower!

round three. (apat na bukas na grande na ang nakatambad sa harapan namin)

cast of characters: ako, jonah, alexa, amanda (isang foreigner girl na madalas kong nakikita sa mga inuman sessions kung saan saan) at si cherry (isang maskom girl na maliit ang built, pero varsity sa paginom ng alak at parang isda lang)

alexa: clyde and jonah, meet cherry and amanda!

clyde: hi! hi! okay na ba ang pleasantries? ang alak nag-aantay oh! wag nating putulin ang momentum. inom mga anak, biliiiiiiiis!

amanda: iskeyri sa school ngayon ah. mukhang may nagpakamatay na naman! lintek na pag-ibig talaga ito!

cherry: ay oo nga! ang pinakamasaklap pa, natagpuan ang katawan ni girl ng 6:15, pero 8:30 dumating ang SOCO. kamusta naman yan diba?

alexa: letche talaga yang SOCO na yan.

jonah: yun ba yung agency na si gus ablegas ang chief?

alexa: oo! nakakapikon. kaya pag ako nagsuicide, bibigyan ko talaga sila ng hard time. yung tipong hindi nila mahuhulaan kung pano ako namatay.

amanda: pano?

alexa: simple lang. magbibigti ako, first of all. tapos magbubukas din ako ng white flower sa harapan ko. tapos dapat may saksak din ako sa tagiliran. nakaslash din dapat ang wrist ko na parang emo lang. nagmumog din ako ng muriatic. at dapat nakalublob din ang ulo ko sa balde na punong-puno ng tubig. tingnan ko lang kung hindi sila mahirapan!

cherry: pero dapat daw may suicide letter din eh. parang kailangan talaga, para hindi gaanong kahirap magka closure if ever.

alexa: eh di lalagyan ko ng '3ohwz poeHwz!', kasi diba emo dapat? oh ayan. meron na akong plans. hihihi.

pang apat na round. (i lost count na, shet, at oo dapat inggles, kasi lasing na me ng mga panahong yaon)

cast of characters: same shit, pero at this point ay nagteteks na ang mga estudyante (which happens to be all of them) na hindi na sila makakapasok sa klase nila.

clyde: may kwento din pala ako tungkol sa suicide suicide na yan, hikhik.

jonah: go na, nagpapaalam ka pa eh!

amanda, cherry, alexa: asdoishdpaodjd!#$%! (oo, inaudible na yan)

clyde: yung nanay ko kasi, may naging student din siya dati. nabuntis. pero nahirapang aminin sa magulang nya. kaya nag attempt mag suicide. alam nyo ang ginawa? una, kumuha ng lubid si ate. itinali sa leeg nya. tapos itinali sa doorknob ang other end. tapos luluhod siya every time para mawalan siya ng hininga..

jonah: pwede pala yun?

cherry: so feeling nya ngipin ang ulo nya?

clyde: hindi pa ako tapos! yun nga eh. hindi siya natuluyan kasi everytime daw hindi na siya makahinga ay parang dumidilim ang paningin nya, kaya tumatayo nalang ulit siya. nakailang attempts din si ate. pero wafaz!

alexa: malamang, eh ano ba ang gusto nya makita? white light? eh pano pag hell talaga ang destiny nya kaya dumidilim ang paningin nya? hahaha!

amanda: (drunk dialing.)

cherry: (nagsusumikap malasing ng mag isa nya.)

jonah: (sukadance)

amanda: ui, alam nyo bang dinakma ni potang baron geisler ang boobs ni cherry pie?

(at this point onwards, hindi na pwedeng idivulge ang mga kaganapan nung hapon na yun. pero buhay pa naman kaming lahat pag alis namin sa drinking venue.)

end of story

(congrats kung umabot ka man dito)

my krismas istory.

hello mga ka freshness!

ang tagal ko ng di nagpost dito. kasi naman, nonstop eating ang nagaganap sa bahay namin.

limang araw na akong lumalamon, natutulog, jumejebs, at kumakain ulit. from the masasaganang fruits like mango, papaya, banana, and pineapple, to artery-blockers like lechon, lumpia, crispy pata, and other high blood inducers.

nung isang araw nga, sinita na ako ng mudrax ko, dahil panay daw ang kain ko ng pansit. kasi daw dalawang araw na yung panis. sorry naman, kayo kaya ang gutom?

kapagka hindi naman kumakain, ay nakahilata lang ako sa sala, nanunuod ng kung anu-anung mga shit shit na movie, at syempre pa, kasama ang aking mga band of brothers and parental guidance. hangsaaaaarap lang pag araw-araw ang pasko at sana wala nang mga inaanak hihi .

kahit na katropa ako ng mga SMP ngayong paskong to, ay wala akong pakialam. kasi masaya naman ako sa piling ng pamilya ko. kornee kung sa kornee pakinggan, pero na-miss ko din kasi ang ganito. nung isang taon kasi, mag-isa lang akong nagcelebrate ng krismas sa cebu. walang excitement factor pag nag exchange gift ka na mag-isa ka lang, at lalong ang hirap mag family picture pag ikaw lang ang nasa hapag kainan.

kaya ngayong taon na to, minabuti ko talagang makipag-lablab sa mga magulang at kapatid ko. bihira nalang din kasi kaming mag get together, lalo na ngayong malalaki na kami. at, in the fair, ay naging masaya naman mga naging pasko ko growing up.

yung tipong, manghang-mangha ako kai santa claus dati. pwera nalang nung nahuli ko ang tatay ko na naglalagay ng mga anik-anik sa medyas ko ng biglang nagising ako ng madaling araw. nung nakita ko siya, kumaripas siya ng takbo sa CR at nagkulong dun. syempre bilang naiihi ako, inantay ko talagang lumabas siya. but no. pinandigan nyang kathang isip lamang na nakita ko siya. so after 3 hours, natulog nalang ako ulit, kahit na pumuputok na ang pantog ko. di bale ng magka UTI ang anak nya, basta lang hindi ko malaman ang kanyang deep, red secret.

nung grade three din yata ako nun, meron din akong di malilimutan na krismas experience. pumunta kaming apat na magkakapatid, kasama si erpat, sa tyangge, para bumili ng mga pork cuts etshitera. bilang antukin akong bata, natulog lang ako sa jeep namin pagdating dun.

pagkagising ko, hysterikal na ang sangkatauhan. umiiyak ang dalawa kong kuya, at umuusok ang tenga ng erpat ko sa galit.

'mga putang ina, anung kaguluhan ito? natutulog ang tao eh!' sambit ko. pero sa utak ko lang. kasi baka mahambalos na naman ako.

'nawawala ang kapatid mong babae. ang tatanga nyo kasing mga kuya!' galit na sagot ni erpatsu.

'ah okay. goodnight ulit. goodluck sa inyo!' joke!

syempre, nawala ako sa dreamland at tinulungan kong hanapin ang nakababata kong kapatid na biglang naging lost sa tyangge. sinuyod namin ang kahabaan at kalaliman ng dumaguete public market. at habang naghahanap kami, hindi tumigil sa paghagulhol ang dalawa kong mga kapatid.

ako naman, relaks lang. syempre, nung mga panahung yun, buhay pa naman si inday badiday. pwedeng manawagan ang kapatid ko sa eye to eye. and if push comes to the wall, pwede din sa show ni rosa rosal na damayan, dahil hindi pa siya red cross chairperson nun, at madaming madami pa siyang dugo nung panahung yun.

muntik na kaming mag give up at umuwi nalang sa bahay na one child less ng biglang may nakita kaming batang nakaupo lang sa isang sulok sa wet market. doon mismo sa kung saan binubutcher ang mga baboy at kung anu-anu pang mga karne shit. nakatanga lang siya dun habang pinagmamasdan kung pano imassacre ang baboy at gawing 1,000 small pieces.

andun lang pala siya all the while.

tumatakbong luhaan papunta sa kanya ang mga kapatid ko. niyakap siya ng mahigpit, yung tipong hindi na siya makahinga. kasi pala may halong poot ang pagkakayakap na yun. hahaha.

kaya ayun, umuwi na kami, at namangha sa mistulang krismas miracle na naganap.

happy holidays everyone, and i hope all of you had the best time last christmas!

tatlong bagay.

three things ang nasa utak ko ngayon.

UNO

una, natuwa ako nang tinanong ako ng ermat ko na: "dodong claudio, ang daming tira na sopdrinks at beer nung pyesta. kelangang isafekeeping. pwede ba sa kwarto mo?"

ako naman, pasimple lang ang sagot: evil grin.

naaaninag ko na ang pag-aalmusal ko ng pale pilsen. pero leche, bakit kailangang pale pilsen talaga ang poison of choice? efren bata reyes? bakit hindi pwedeng jagermeister o di kaya yung mga mamahaling wines? sayang naman ang investment ko sa aking social image. chos!

DOS

pangalawa, mega super duper over ultra windang lang ang eksena nung ginising ako ng aking erpat kaninang umaga para magsimba.

ganito kasi yun, si chuva ek ek, yung friend ko, ay nalasing kagabi. tapos naabutan siya ng shit na curfew ng boarding house nya, kaya hindi siya pwedeng umuwi doon. iiwanan ko lang dapat siya sa beerhouse kagabi, kaso ginawa ko sa kanya yan nung isang linggo, at muntik na siyang magahasa ng mga hampas lupang mga horndogs na gustong makatikim sa mga galit na galit nyang boobs.

kaya ayun, i had to budge and offer my room, kasi nga, my mom raised me in a well. hihihi. at dahil likas na matulungin ang puso ni claudiopoi at busilak ang aking budhi, ay inalay ko ang aking malalambot na mga kutchon, pillows, at blanket kai chuva ek ek.

kaya ayun, nung ginising ako ni erpat kanina, sobrang na iskandalo siya. shit. patay.

sumigaw siya at the top of his lungs: sino yang potang yan?

sabi ko naman: dad, wag masyadong malakas kasi natutulog pa ang potang tinutukoy mo.

umalis siya na umuusok ang nguso, but after 32 seconds, bitbit na nya yung nanay ko. at ganun din ang naging tanong.

syempre, deadma deadmahan nalang ako, kasi nga mahirap makipagtalo pag may hangover. sinabi ko nalang: wag muna ngayon, kasi may hangover pa ako. balik kayo after 7 hours para mag sober up muna ako. hihihi. syemre sa isip ko lang yun, kasi kahindik-hundik na panghahambalos ang aabutin ko, if ever.

ginising ko nalang si chuva ek ek at pinauwi sa kanyang boarding house na di ko maintindihan kung seminaryo, mongha, or asylum ba dahil sa kahigpitang taglay nito. pero alam kong hindi ko mapipigilan ang tatay ko na mag isip ng 69 sex positions na ginawa namin ni chuva ek ek kagabi. na parang diring-diri sa anak nyang pinag aral nya sa isang private catholic insitution. chos!

TRES

at pangatlo, super excited na akong pumunta ng manela nekswik.

danggit, check.

patola, check.

kalabaw, check.

dried mangoes, check.

liver, pending. hihihi.

excited na akong makameet sina YJ, andy, citybuoy, ahmer, glentot, victor, at madaming madami pang iba.

at dahil napahaba na naman tong pamababalahura ko, magtatapos na ako dito.

bow.

because my mom raised me in a well.

technomoron.

isang salita na akmang-akma sa pagdidiskrayb ko sa aking mudrakels. kasi naman, malakas talaga ang mga heart palpitations ng nanay ko everytime may nakikita siyang mga shiny silvery objects na nasa loob ng mga bubble wraps. old school si mudra kaya hinding-hindi nya bet ang mga maliliit na mga gadgets na ito. but don't get me wrong, dahil mahal na mahal ko naman ang ermats ko. at hindi naman ito panlalait na walang katuturan (shet, kelangan kong mag isip ng katuturan neto), kundi isang constructive criticism lamang.

heniwai, eto ang mga kachuvahan ng nanay ko when it comes to modern technology:

unang scenario.

napromote si mommy sa school, at nagkaroon na siya ng office staff, opisina, at ang pinakamalupet, kabago-bagong laptop.

yung tipong top of the line, black vintage shit, at ang dami daming kayang gawin, ie, conducive for porn much. joke! anyway, ang ginawa ni mudra ay hindi tinanggal sa bubble wrap ang kanyang new toy, naghanap ng mga napthalene balls, at itinago ang laptop na ito sa kasuluk-sulukan ng kanyang mahiwagang baul. kasi daw baka masira.

at bumili siya ng typewriter kinabukasan.

pangalawang scenario.

nagtext ako: 'mommy, kamusta na kayo dyan sa bahay? okay lang naman ako sa manela, at kahit na nagkakandaleche leche na ang buhay ko dito dahil sa aking kasipagan at likas na pagiging matulungin, ay kinakaya ko naman lahat. kasi ikaw kasi ang inspirasyun ko. gusto ko maging proud ka din sa very charming at mabait mong anak. alam mo yan, kasi ikaw ang gumawa sa akin! hehehe! i love you so much mommy, and regards to daddy na din!'

after six hours, may reply: K

yung K na walang period, at halata pang nakacapslock yung pagkasulat.

pangatlong scenario.

straight from dreamland, biglang nagising ako sa message na ito:

KAMUSTA KA NA DIYAN ANG BAHAY NATIN KAMUSTA NA NAGKITA PALA KAMI NI TITO MO SABI NYA SANA OKAY KA LANG DIN KELAN MO BALAK UMUWI SA ATIN MAGPIPIPIYESTA TAYO AT UUWI LAHAT NG MGA KAPATID MO IKAW NALANG ANG KULANG WE MISS YOU KAMUSTA NAMAN ANG MGA BAYARIN SANA NAGBAYAD KA NA SA KURYENTE KASI PALAGI KA NALANG NAPUPUTULAN DYAN NAKAKAHIYA SA MGA KAPITBAHAY AT AYOKO NA RING MAG CANDLE LIGHT DINNER HE HE HE SIGE INGAT NALANG BYE

kung kelan naman siya sinipag nagteks, saka naman nag aklas ang mga periods, semi-colons, at commas nya.

at may kutob lang akog ginugulan nya ito ng matagal na panahon para lang makacompose siya ng 3-part message. at malakas din ang kutob ko na sa tagal ng pagpindot nya ng mga letra ay madalas namamatayan ng ilaw ang kanyang keypad buttons.

pang-apat na scenario.

dahil isang academic si mudra ay umattend siya ng isang conference kung saan nag kumpol kumpol ang mga university deans sa pilipinas. siyempre pa, mega bonding si ermats sa kanyang mga amega star. beso-beso dito, beso-beso doon. at dun ay nakita din nya ang kanyang matalik na kaibigan na itago nalang natin sa pangalang mystery woman. superhero?

anyway, talk na sila ng talk. talakan ng talakan tungkol sa kung anung mga shit-shit na bagay, nang biglang may nagbigay ng magandang presentation na sadyang kinagiliwan naman ni mystery woman. nagpower point kasi ang magiting na ispiker.

sabay bulong ni mystery woman sa nanay ko in her 1-inches voice: 'mare, alam mo ba yung tawag dun sa isang maliit na bagay na parang rectangle siya? yung dinidikit mo sa likod ng kampyuter at sumisipsip ng kompyuter?'

sipsip daw. anu ito, vacuum cleaner?

at, in the fair, ay kaagad-agad siyang sinagot ng mudrakels ko na: 'oh, you mean flash drive?

ayun oh! at least nakabawi!

i raised my mom well! ahihihihi :D

bitterness much.

makapag vent nga, tutal blog ko naman to.

una sa lahat, aaminin ko munang bitter ocampo ako ngayon. at ito ay sa kadahilanang dapat sa araw na to, nasa eroplano na sana ako papuntang doha, qatar. bakit kamo? kasi sabi ng kontrata ko dun na ako magtatrabaho. bilang ano?

humirit na ang gustong humirit pero ninais ko lang naman maging ef ei.

oo, yung may dalang trolley sa mga paliparan at wala ni isang buhok ang wala sa ayos.

yung sumasayaw sa kanta ni lady gaga na bad romance habang tinuturuan ang mga pasaherong ikabit ang sinturong pangkaligtasan.

yung nagtatanong sayo ng: 'sir, are you okay with being in the emergency exit?' o di kaya yung nagtatanong lang ng: 'tsiken, pork, beef, or me?' chos.

kahit na alam kong malalanta lang ang utak ko sa trabahong ito, keri lang, kasi makakapag liwaliw naman ako sa kung saang parte ng mundo, at bibigyan pa nila ako ng malaking sahod para lang sa pagpapafacial at pagpapakyut ko.

oo, mukhang pera at vain talaga ako. masama ugali ko ngayon, kaya sayo na muna yang hirit na yan kung ayaw mong masaktan. JOWKtaym!

heniwei gateway, parang ang hirap lang ng pinagdaanan ko bago ako nagtagumpay sa kaepalang to.

una, nag ipon pa ako para lang makabili ng plane ticket papuntang manila para sa recruitment.

pangalawa, muntik ko ng ibenta ang katawang lupa ko sa isang baklang mayaman na nagpahiram sa aking ng ng coat and tie.

at pinakamalupet, binasag ang nag-uumapaw kong self-esteem nung recruitment day sa dinami-dami ng mga artista at modelo ng pond's na dumating. malakas ang kutob kong mukha akong madungis nung araw na yun.

pero dahil sadyang mabait si lord, at umepekto naman ang panglalandi ko sa bumbay na recruitment officer nung araw na yun, ay pinalad naman akong makuha sa final 11 na nag final interview. tatlo lang kameng lalake at walong babae out of more than 4000 applicants. (ang angas lang namp)

yung isa ko pa ngang kasabayan sa FI ay isang sikat na PBB hausmate. siney itey? wag nalang, at baka mabasa pa nya to at hindi na siya magli-like sa mga witty na mga fezbuk status messages ko.

kaya ayun, nagpainom ako ng bungga at nagpaburger sa mga purezang kaibigan ko (mahal ko kayo mga friends, pramis) nung tinawagan nako ng bumbay na HR coordinator ko. oct 25 daw yung departure date ko.

pero syempre bago yun, may medicals pa.

hayown. duown ako bumagsak. dahil sa congenital heart problem ko na asymptomatic naman, haller. sinong ampalaya? at dahel strekto sena koya at ate sa qatar air, tinerminate ng mga pota ang offer of employment ko. dapat pala pinareimburse ko nalang yung mga alak at yum burger na pinanglibre ko, shet.

so hayun, umalis na yung eroplano ngayon na walang claudiopoi na kasama. pero keri lang. mag-iisip nalang ako ng mga dahilan kung bakit nega maging ef ei. at mag aabugasiya nalang ako, para hindi malanta ang utak ko. bitter na kung bitter!

hainakupowhz, nakakalungkot talaga. pero at least hindi na ako sasayaw sa lady gaga music at magtitinda ng baboy, baka, tsiken, o ampaw.

pero bago ako magka-closure, dapat ko munang ilabas to:

p*#@*g l*^a nilang lahat! (cge nga, idecipher mo nga).

ayan, okay na ako (ng slight).

usapang lasing lang ito (part 2). hahaha.

(pagkatapos kong mapawhatdafak...)

napawhatdafak talaga ako ng bongga kasi naman, wala palang alak dun.

sa lahat ng ayaw ko ay isa na yata ang makulangan ng alak kapag may inuman. kahit na mabitin sa sex, keri lang. pag alak na ang usapan, rampage talaga ang kahihinatnan pag ipinagkait ito matapos kong makatikim ng one bottle of beer or ten.

hindi din naman kasi mahirap intindihin kung bakit naghuhuramentado ang systema ko kapagka ganun. mahirap kasi pag nasa kalagitnaan ka na sa lasingang paglalakbay tapos biglang naudlot.

parang hyper ka na, pero hindi pa masyado, at kung nagpapaka-hyper ka ng bongga, iisipin ng mga kasamahan mo, ay nag-iinarte naman pala to si pota. pero sa kabilang dako naman, hindi ka din pwedeng mag demure-demurean kasi nakainom ka na din eh. kaya parang sasabog lang ang utak mo sa kalituhan.

parang ganito kasi yan.

kunwari kumain ka ng tahong, di ba aphrodisiac yun? tas hinaluan mo ng papaya, na pampawala ng libido. tingnan ko lang kung hindi malilito yung patutoy mo sa kung anong dapat nyang maramdaman, libog ba o abstinence. jowk. ayan, nagsisimula ng maging mahalay tong post na to.

heniweyz, dahil kinakailangang maghanap ng natatanging solusyon para sa malaking dagok na ito sa aming pagkakaibigan (parang varsity lang talaga ng lagukan ito, keri), tineks ni carlo si clint na magpaslit ng tanduay at isang 1.5 litro na sprite sa hotel. tas babayaran lang nya pag andun na. o babayaran ng ka-EB nya, na by the way, ay hindi ko pa pala napapakilala.

anyway, siya pala si, anu nga bang pangalan nun? hala, di ko na matandaan yung pangalan nya. al? bernadet? basta! pangalanan nalang natin siyang bacolod visitor. pero wag nalang natin siyang pag-usapan kasi hindi naman siya ganung ka keri para mapapalundag talaga tayo sa tuwa at kasiyahan. kudain nalang natin itong si clint.

etong si clint, nagmamasters sa marine biology. matalino ang lolo nyo, pero kahit magaling siyang magsulat at napaka profound, ay jusme, may drinking problem din ito. kapag sober, nakatawa lang yan na parang tanga. shy type, asus. adik kai naruto at gentle-mannered lang si mokong. pero pag senglot na, ayan na, magbubukas na ng bag, maglalabas ng gamit, ipapasok ulit sa loob ng bag ang gamit, tatawa, mag-iinglish, manglelecture tungkol sa love at iiyak nanaman. (parang talent lang ito ni miss buglasan ah!)

pero kapag magigising ka nalang sa susunod na araw, magteteks nalang yan na: 'ei, was so drunk last nyt. hihih. aylabyu guys.' ganun yung press release pagkatapos maghasik ng lagim ni pareng clint.

pero kung paepalan na lang din ng mga usapang lasingan, hindi din magpapatalo ang kaibigan nyang si paul. hainakopowhz. siya na yata ang superlative ng pagiging lasenggero. yung tipong pag nakikita mo siyang nakainom na ng bungga, magkaka-epiphany ka na wala ka pa palang bahid ng kabalbalan at ang linis linis mo dahil in the fair, intact pa pala ang family values at upbringing mo.

kasi naman naalala ko si kuya paul nung una kaming magsabayan sa bwakananginumanshet na yan. nung una, okay pa. tamang pa witty witty comments lang, pasimple, shy type kung lumagok, pero nung nakita ko na ang pag time space warp nya sa kabilang dako, kahit si akirampa ay mapapasabi na: 'o ayan, sa inyo na yan. pahinga muna ako ha. hihihi'.

nagtatatakbo si kuya. umiiyak. tapos tumatawa. tapos sumisigaw talaga, yung tipong with feelings. grabeee. parang socal suicide lang pag kasama mo siya. tapos naalala ko pa, shet, pinipigilan ko pa siya nuon kasi naman gusto nyang mag milo marathon sa kalagitnaan ng daan ng alas dos ng madaling araw, at muntik na siyang masagasaan ng isang garbage trak.

napakawalang justice naman nun pag na-deads siya dahil nasagasaan.

ng garbage truck.

habang nag-iinuman pa.

anu nalang ang sasabihin ng church elders? kalurky.

dahil sa sobrang stress at pagod ko na sa pagaalalay kay kuya paul, hinatid ko muna siya sa traysikel, sabay nagbigay ng instructions kai kuya drayber kung saan ang boarding house nya. pero kung ako lang yun at hindi nakarining ang mga kaibigan nya, eh dapat binigyan ko nalang ng limang daan si manong tsuper at pina-chugi ko na ang mr hyde na si paul. eh pureza station drama ko nun eh, walang pang-salvage money.

pero akalain mo naman yun, pagkatapos kong ngumisi ng malaki dahil wala na sa landas ko ang malaking asungot na yun, bumalik si gago. nakangisi din. parang potang ina lang ang badtrip ko nun. pakyu! [paalala lamang po, hindi ako ganito magsalita in person. shy talaga ako sa personal. na carried away lang sa emosyon. hihihi.]

kasi naman hindi ako pinanganak para bakuran siya at protektahan sa mga pesteng trak na yan. kaya pwede ba tantanan mo ako. panira ka sa inuman, shet ka!

heniwey, ganun nga yung nangyari. ipinaslit ni clint yung tanduay at sprite sa room 410. at syempre, dahil kaya kami nagtipon tipon ay para magkamustahan ng mga kaganapang buhay namen, hindi, alak lang talaga ang habol namen, at ercon na din sa hotel, yahu, hindi mawawala ang mga marathon na epalang yan. dahil biology major si clint at ako naman ay isang magiting na alagad ng pilosopiya (feelingero amp), nagululan lang kami sa kung anu ang mas astig: hard science o social science.

[BEGIN]

clint: mas may kasiguruhan ang hard science, kasi at least may palaging definite na sagot.

ako: weh? so panu mu malalaman ang validity ng definiteness na yan? pano pag may bagong natuklasan ulit? at least naman kami dynamic, hindi tulad nyong rigid, tayt azz bitchezz. bleh.
(epektib na stratehiya para maging personalan ang diskurso kuno, JOWKtaym lang!)

siya: eh at least may constants kami at definite answers, eh anong sabi ng mga bwakanangphilosophicalshit na yan na panay lang ang pag-eencourage sa mga emonesang mag-eyeliner lang ng ever bilena?
(sabay namula ang tenga nya. yahu, saxesful ako sa panggagago!)

claudiopoi: eh ano ngayon kung gusto naming mag cry under the rain so no one will see our sadness? sasakit ba ang bulsa mong wala namang laman dahil bente lang ang inambag mo sa tanduay pakyu!
(at iniisip ko ding dagdagan to na: at least ako, tumatagingting na kwarenta ang inambag ko kanina. sinong mayaman? pero syempre hindi ko na sinabi yung kayamanan factor, baka maalala lang nila yung ibinulsa kong sampung piso na sukli.)

tinalakan ko pa: isa pa yang constants na yan. di ko maintindihan yang potang algebrang yan. bakit pinipilit nyong maging number of days worked by carpenters in chuva days si X. pano pag ayaw ni X ang mga let X let X be chuva chenelyn na yan? panu pag gusto nya maging Y o Z? why can't you let him be his own persona?
(napaenglish tuloy ako dahil with feelings talaga ako pag mga ganitong usapan.)

clint: eh at least sa genetics, malalaman mu kung may genetic abnormality and magiging anak mo, ulul!

ako: eh bakit ikaw, napaghandaan ba ng magulang mo ang pagdating mo? I bet not.
(nagiging maarte talaga ako sa inglis pag sinasapian na ng kung anung demonyo.)

clint: ay foul ka, gago ka ha!

sabay humablot ng kutchilyo.

para islice ang meatloaf dahil nagugutom na pala siya. tingnan mo, PG nga at ginawa pang hapunan ang pulutan namin.

[END]

to cut the story short (meganong exit?), tumakas ako habang naglalaro sila ng family feud sa laptop ni carlo. hihi.

kaya ayun, natapos din ang usapang lasingang ito. kthanksbye!

P.S. nanalo pala sina carlo sa family feud. kasi naman, di namin alam nila anna na sikat palang dwarf si sneezy. sorry naman. shin-chan yung childhood favorite ko.

kthanksbye!

usapang lasing lang ito. hahaha.

ang sakit-sakit ng ulo ko.

at feeling ko ito ay dahil sa pinagsamang tanduay, sprite, at red horse kagabi.

actually, wala naman talaga akong planong lumabas. pagkatapos kong magsimba sa cathedral ng alas syete, na-excite ako sa aking plano na magpakalugmok nalang sa ka-emohan at magbasa ng mga blogs buong gabi. kahit magdamagan pa, kaya ko yan. ginawa ko yan nung byernes ng gabi. masaya kasi eh. at dahil ngayon lang ako naglilibot-libot sa mga blogs ng mga magigiting na mga blogista, inisip ko na shet, eto na yata yung ipagpapalit ko kai san miguel.

pero hindi din pala. dahil kaladkarin ako at madaling kausap, isang sambit lang ni mark na 'shots' ay kumain kaagad ako ng sandamakmak na pansit, pritong isda, at gabundok na kanin. oo ganyan talaga, para hindi ka maging maagang casualty of war.

ayun, nagsimula sa isang lapad ng tanduay, isang bote ng coke, at madaming kwentuhan. may bago akong kwento sa kanya. at kahit nahihiya man akong aminin na may ka fling akong 9 years na mas bata sa akin, kebs na. may alak naman eh. siya din pala, meron ding kalaguyo na di ko alam. bwakanangshet. hindi pa daw right time para sabihin nya ang mga lumalagablab na detalye. ulol. kaya para magkwento si mark, dinagdagan ko pa ang poison of choice. hindi nya alam yun kagabi, pero nung iniikot ko ang tagay, dinodoble ko ang dosage nya para lang mag-loosen up siya at magkwento ng hindi niya namamalayan. hahaha.

pero kupal din itong si mark eh. trenta minutos kung makalagok ng shot nya. kasi daw inaantay pa nya na umepekto yung antihistamine na ininom nya 30 minutes ago. panglaban daw nya sa pamumula ng mukha nya kapag nasobrahan ng alak. to be fair, tama naman. kasi kahit moreno si mark, nagmumukha siyang longganisa kapag napapatiran ni petrang red horse kabayo.

keifinewhatever.

pero to be fair naman sa amin, naging mature naman kami this time around, kasi inestablish namin na 11:00 lang ang curfew namin, hanggang sa umabot ng 12, hanggang sa binaon nalang sa limot ang konsepto ng curfew (lagi naman kasing nananaig ang kapangyarihan ng alak pag naka apat o limang rounds na, hahaha). nagpa-alarm pa nga siya sa phone nya eh. kaya hinanap ko talaga kung saan ang snooze button. pero naging parang tanga lang din kasi hindi ako marunong mangialam sa mga touch screen na mga selpowns. parang palagi kasing humaharurot ng takbo pag may napindot ka lang na di mo alam kung button ba, widget ba, o isang litrato lang.

after 30 minutes, dumating ang aming nakababatang kapatid na si nico, kasama si joni na kahayskul ko. keifine. isang round ulit.

isang oras pagkatapos, dumating naman si anna.

'bakit mag isa ka lang? saan si carlo?'

'ayun, may ka-meet na naman. nasa hotel. pinapapunta nga ako eh, pero pota, anu ako dun, adjudicator?'

may point din naman siya. ito kasing si carlo eh, medyo may kakatihan talaga ang lolo mo, pero mahal pa din naman namin siya kahit na palaging itching for the next adventure ang drama nya. sa kanyang artistahing looks na lagi nyang pambato sa kung anu-anong mga reality tv shows na sinalihan nya (starstruck, survivor philippines, pbb), palagi syang nashoshort list, pero kapag ififield na ang mga napiling contestants, palagi siyang nabobokya.

hashaywaseying, parang nabadtrip lang si anna dahil di-nitch kami ni carlo para sa isang ka-eyeball na taga-bacolod (masskara festival kaya ngayon, kaya parang tanga lang na hindi siya nakisali sa mga kaganapan duon). at dahil hindi siya good mood, palagi lang nyang kinakalikot ang selpon nya at halatang kinikilig sa teksmeyt nya. feeling ko lang ay si mike yung kateks nya, dahil nagiging gurly-gurl kasi siya pag nagteteks yung mokong na yun eh. kaya nung di nya namalayan, sinilip ko ang selpon nya, at eto ang nabasa ko:

'wag masyado ha. uwi ka ng maaga.'

amp. parang pahayskul lang ang kulitan at kiligan ng dalawa. hahaha :) anna, pag nabasa mo to, sorry. hindi ko kasi kayang hindi i-share to eh.

pero natuwa ako sa kwento mo na nung naghost si carlo ng buglasan king and queen nung byernes ng gabi, muntik ka nang makalbo sa kakatawa sa talent portion. actually, kahit na nagba-blog hopping lang ako nung gabing yun, natawa ako sa tweetitow mo na: 'WTF. this has got to be the most stupid talent in the history of beauty pageants. lol'

kasi ganito daw nangyari dun.

nag talent si mr and ms buglasan.

unang ginawa: sumayaw si babae, at parang hinatak lang nya ang partner nya para mag cha-cha sa stage kasi naman dalawang dance steps lang ang alam ni kuya.

umexit si buglasan king pagkatapos nun.

si ate naman, biglang kumuha ng kumot.

tumahimik.

tumahimik ng matagal.

binalot nya ng kumot ang ulo nya.

tumingin sa audience.

sabay sumigaw: 'basilio, crispin, saan kayo mga anak ko?'

tapos humagulhol ng bongga. hahaha. parang tanga lang talaga. pero to be fair, ay umiyak naman ito ng mga totoong luha, at makatotohanan ang kanyang pagganap ng role ni sisa.

pero pagkatapos nyang isigaw ang mga hinagpis nya sa dalawang anak nya na inabuso ni padre damaso, namatay siya.

tumihaya lang siya sa stage.

tapos dumating ulit si lalaki.

at may bitbit na dalawang micropono.

naturelly, tumayo ulit si adik na sisa.

nagholding hands ang dalawa.

sabay kumanta ng duet ni donna cruz at jason everly.

hahaha. diba? panalo ang star factor ni ate. at watch out, dahil naging best in talent pa siya. siya na talaga. siya na ang may tatlong talent, kahit na hindi mo magets kung bakit magkakadugtong ang pagbaballroom, pagmomonologue, at pagkanta ng wish.

anna, nung nagkekwento ka, parang lumabas yata ang tanduay sa ilong ko. ganun lang yung tawa ko. pero badtrip ka pa din, kasi wala ang bestfriend mong si carlo. pero alam naman nating masaya yun eh. nakailaing rounds na kaya sila nung mga oras na yun? pagkatapos kong tinanong yun, biglang nagtext ang asungot.

'punta kayo sa hotel. bilis.'

ay, baka chaka yung ka meet nya. at syempre dahil good friends kami at ayaw naming mabalahura si carlo ng kung anong halimaw na nag invite sa kanyang mag-hotel, off to the rescue kaagad ang drama namin. to be fair, 140 lang ang bill sa lahat lahat ng basurang ininum namin, at dahil pasimple ako nung nagbabayaran na, singkwenta lang ang inambag ko. kinuha ko pa yung sampung piso na sukli. yahu. nakamura.

sina mark, nico, at joni kasi, gusto pang mag zanzi bar, dahil trip daw nilang sumayaw. ayoko kaya ng mga tugsh-tugsh-tugsh na yan. ang ingay, ang daming pretentious na mga bwakanangkonioshit, kailangan mong sumigaw palagi, at ilang beses na akong lumabas na butas butas ang tshirt ko. potang mga yosi kasi yan. mas gugustuhin ko pang umupo lang sa kung saang sulok, makipagkwentuhan hanggang sa senglot na, sumuka ng sandamakmak pagkatapos (syempre, dapat may timba to the rescue palagi. ayoko ng halayin ang inidoro kapag dumating na ang 'tama na sobra na' moment ko.), at gumapang na sa lusak pauwi sa bahay ko.

kaya hayun, pagkatapos naming magbayad, at pagdekwat ko ng sampung piso, nag ibang landas na kami nina mark, nico, at joni. nagpramis ako na susunod ako pagkatapos kong pumunta sa hotel, pero ulol, alam naman nilang nagsisinungaling ako. kaya kahit na sinabi nilang 'oo, aasahan ka naming pupunta ka', alam na nilang perennially lying ang friend nila, kaya keri lang na wag tumupad sa usapan. ganyan pag may alak. walang katotohanan, panay pang-eepal lang.

sumakay na ako sa motor ni anna dahil pupunta na kami sa hotel. sa room 410 nag check-in ang dalawa. pero nagulat ako sa nakita ko pagpasok namin sa loob: whatdafak?

(hindi pa tapos, malamang. haha. tinamad na ako eh. ang haba na ng litanya ko dito. pero tatapusin ko ito, pramis. hindi usapang lasing to. hihi)

reality tv: chile style

oo, alam kong nakakatuwa talaga ang pagkakaligtas ng mga minero sa chile kahit na umabot pa sila ng 69 days duon, pero mas nakakatuwa lang talaga ang naisip ng kaibigan ko.

pero bago yun, akalain mo muna yun noh, may sa dalawang buwan din silang nakatago sa lunggang yun, at kung nakita mo kung gaano kaliit ang lugar na yun para sa kanilang lahat, magtataka ka nalang:

na una, paano kaya pag najejebs na sila at naaihi sa llalim ng lupa ng ganung katagal? sabi ng kaibigan ko, malimit masosophisticate naman siguro sila sa dami nila dun at sa liit ng lugar. at dahil hindi sila naligo for 69 days (isa pa ito, bakit ang halay ng itinagal nilang araw dun), grabe, bilib din naman ako sa mga ilong nila at natagalan nila ang magkahalong amoy ng tae, pawis, ihi, at lahat lahat na. yaks.

pangalawa, pano kaya pag natutulog sila sa gabi? kadirs naman yung nakahilera lang sila sa lupa, at magkakatabi ng dalawang buwan mahigit dun. katakot naman yun. parang nasa kabaong lang. o di kaya parang mga earthworm lang sila. iskeyri.

at pangatlo, paano kaya sila nakakahinga dun? akalain mong 625 meters below the earth din sila na-trap ng mahigit kumulang 69 days. at eto pa, sa liit ng lugar, malamang nag aagawan sila ng oxygen dun, kasi naman di ba, ang liit na nga nung lugar, kapos na sila sa hangin, at nag aagawan pa sila ng hininga. kaya para lang dun, magiging proud ka din na nabuhay pa sila nung ganung katagal.

anyways, as I was saying, dahil may sa pagka abnormal yung kaibigan ko, napaisip siya ng isang napakagandang konsepto ng reality TV show sa lunggang yun.

dahil kung siya daw ay magiging TV prodyuser, hindi nya muna palalabasin yung mga minero. ngunit, subalit, datapwat, at dapat daw may reality show na gagawin dun, tutal andun naman na ang mga reality tv cameras.

napaisip din ako: oo nga noh, magandang ideya yan. pwes, ipursue natin yan.

naisip muna namin ang konsepto ng the bacholerette.

kaso nung kinalaunan, parang nakakatakot naman ang reality show na yun. kasi pano pag naging hayok na sa laman ang mga kuyang minero natin at biglang na gang rape ang bacholerette? naku, patay tayo nyan kai chairman laguardia. at malamang lang 20 minutes pa bago dumating ang mga rescuers para sagipin si bacholerette natin. kaya fail yun.

tapos naisip namin na the biggest loser naman sana.

kaso parang mahirap din yatang gawin yun. kasi ganito: una, maliit lang ang butas nung rescue capsule, at malamang pag matataba yung mga pinasok mo dun, eh di gumuho na yung lupa at natabunan na ang lahat ng mga natitira sa baba? or worse, baka naman habang binababa pa lang yung contestant ay na-clog na siya dun sa butas, at pagdating nya sa baba ay patay na pala lahat ng mga minero kasi naman, wala na silang oxygen intake lahat. so malamang lamang lang, fail na naman ang ideya naming yun.

pero nung naisip namin yung huling konsepto para sa reality tv show namin, parang nagka-eureka moment lang kami. light bulb moment kumbaga, at nalaman kaagad namin na papatok sa laht ng viewers ang ideyang yun -- from the masa in squalor to the robed priests in their mighty pulpits.

ganito. parang big brother kuno ang konsepto, tapos dapat mag project ang lahat ng mga minero na malilinis ang kanilang mga budhi. pero, dahil sa ito nga ay drama ng totoong buhay, every week, magvovote out sila ng isang minero na irerescue pagdating ng eviction night. pero para hindi nila iboto sarili nila, dapat ibang tao ang iboboto nila. o di ba astig? at hindi din pwede mag abstain. kebs kasi kami naman ang magpoprodus ng show na to.

so kada week, may marerescue sa capsule, at yung may pinakabalahurang ugali ang matitira sa lunggang yun.

at eto pa ang malupit na ending: kapag yung may pinakamasamang ugali nalang yung natitira dun, ipapabulldoze nalang siya sa ilalim ng lupa, o di kaya'y ibababa ang biggest loser na contestant sa rescue capsule, kasi nga [refer to the citation above].

o diba? sa huli, may reality tv show ka nang sure na sure na papatok sa lahat ng tao, mababawasan pa ng mga masasamang tao ang mundong ito.

whatchoosay?